بسم الله الرحمن الرحیم 

آســایش جــان هــا

بسم الله الرّحمن الرّحیم

بنــام او که روح دل ها مهـر او است

و آئیـن زبان هـا ذکـر او ،

بنام او که سور گوش هـا گفتـار او ،  

و نور چشم ها دیدار او ،

بنام اوکه میعــاد نوازش ها ضِمــان او ،

و آسایش جان ها عیان اوست ،

بنام او که منـزل جوانمردان کوی او ،

و مقصود عاقلان گفت وگوی او،

و نسیـــم وصـــل ، دمـــان از بـــــوی اوست.

بوی تو را  باد سحـرگه به من آرد 

 بنده باد سحــرگاه ز بوی تو منـم

خـداونــدا ؛

عظیـم الشـأنی و همیشـه مهــربانی،

قــدیــم احسـانی و روشـن برهــانی،

هـم نهــــــانی هــم عیــــــانی،

از دیــده ها نهانی و جانها را عـیـانی،

نه به چیزی مانی تا گــویم که چنـــانی ،

آنــی که خود گفتـی و چنـانکـه گفتـی آنـی! 

آن دل که تو سوختی تو را شکـرکند        

 وان خون که تو ریختی به تو فخرکند

زهـری که به یاد تـو خورم نوش آید         

 دیـوانـه تو را به بینـد و هـوش آید