بسم الله الرحمن الرحیم

سخنی با مدیران و دبیران محترم پارسی بلاگ

قبل از اینکه مطلب اصلی را شروع نمایم ، برای اینکه این یادداشت حمل بر ناسپاسی نشود ، ابتدا از خدمات و زحمات مدیران محترم و دبیران محترم و محترمه پارسی بلاگ تقدیر و تشکر مینمایم،

قدردانی از زحمات عزیزانی که بدون هیچگونه چشمداشتی اوقات آسایش و آرامش خود را صرف رسیدگی به امور پارسی بلاگ می نمایند.

راستی ؛ حضور در فضای مجازی نیز مشکلات خاص خود را دارد ، که این عزیزان با همه مشکلات آن کنار آمده ، اوقات شریف خود را که می بایست در کنار خانواده باشند ، صرف این امور می نمایند .

تقدیر و تشکر از شما عزیزان کمترین اثر گویای ابراز علاقمندی ما به شماست ، امیدواریم در انجام امور محوله بیش از پیش موفق و مؤید باشید.

و اما اصل مطلب که حقیر را وادار به نوشتن این یادداشت نموده :

در صدر اسلام محققین و محدثین و نویسندگان و جمع آوری کنندگان احادیث ، برای بدست آوردن یا صحت و سقم یک حدیث ، با عدم وجود امکانات امروزی از قبیل وسیله نقلیه ، کاغذ و قلم و امثالهم ... با چه رنج و زحمتی فرا تر از توان یک انسان عادی ، از یک به شهر دیگر می رفته و راویان احادیث را پیدا میکرده و با رو در رو قرار گرفتن با منبع اصلی روایت ، از صحت و سقم احادیث اطلاع حاصل و بر روی پوست حیوان یا چیزهایی امثال این ، روایت را یادداشت می نمودند ، و کتابهای معتبری که هم اکنون با کمترین زحمت و براحتی در دسترس ماست ، حاصل زحمات و رنجهای طاقت فرسای آن شیفتگان اهل قلم ائمه معصومین (س) است.

این را تذکر دادم تا مقدمه ای باشد بر اهمیت مطلب مورد نظر ، و آن اینست که این بنده ناچیز نیز برای نشر فرهنگ اسلام ناب و یاد آوری پندها و موعظه های پیامبر بزرگ و عزیزمان حضرت ختمی مرتبت (ص) اقدام به ایجاد این وبلاگ اختصاصی نموده و هر جند روزی یکبار چندین حدیث از کتاب شریف نهج الفصاحه رسول الله (ص) را با عنوان گذاری ( به رنگ قرمز ) و تایپ و ویرایش در 2 رنگ ( اصل حدیث را سبز و ترجمه را آبی ) ( با جمله جمله از هم جدا کردن برای تسهیل در خواندن ) در این وبلاگ قرار میدهم ، به امید اینکه مورد استفاده کاربران ارجمند این فضای مجازی قرار گیرد.

ولی با کمال تاسف مشاهده میشود نه تنها مورد توجه و بازدید کاربران قرار نگرفته بلکه از ناحیه دبیران محترم پارسی بلاگ نیز مورد بی مهری قرار گرفته است ،

چرا که شما نیز خود اذعان دارید که یادداشتهایی که تحت عنوان یادداشت برگزیده در پارسی نامه می آید به مراتب بیشتر از سایر یادداشتها مورد بازدید و مطالعه کاربران قرار می گیرد ،

ولی از آنجایی که تا کنون هیچ یک از یادداشتهای حدیثی این وبلاگ در پارسی نامه نیامده ، طبیعتاً تعداد بازدید کنندگان روزانه از وبلاگ نیز کاهش و تقریباً به کمتر از 5  و حتی گاهی به صفر رسیده است .

البته بگذریم از اینکه برخی از یادداشتهای برگزیده در پارسی نامه حتی ارزش یکبار خواندن را هم ندارد ، ولی سخنان گهربار رسول الله (ص) که باید دستورالعمل و راهنمای زندگی ما باشد این چنین مورد بی مهری است !!!

این را هم می دانم که طبق آئین نامه ، برگزیدن مطالب تابع ضوابطی است که دبیران محترم ملزم به رعایت آن می باشند ، لذا در پاسخ به حقیر خواهند گفت :

1 ـ مطلب ابتکاری و تراوش فکر نویسنده نیست !

2 ـ مطلب کپی پیس است !

3 ـ مطلب تکراری است !

4 ـ.....

آیا اگر شخص رسول الله (ص) هم از شما علت را سئوال فرمایند همین پاسخ را ارائه می دهید ؟

باید به این عزیزان عرض کنم :

احادیث نبوی (ص) و ائمه معصومین (س) ، غالباً پند و موعظه است و پند و موعظه با سایر علوم متفاوت است ، یعنی در علم ریاضی وقتی کودک در دبستان فهمید که دو 2 تا میشود 4 تا ، این یاد گرفتن برای تمام عمرش کافی است و نیازی به تکرار آن نمی باشد ،

در سایر علوم نیز تقریباً چنین است و زمانی که یک دانش آموز یا دانشجو یا طلبه ، مسئله ای را عمیقاً یاد گرفت ، برای تمام مدت عمرش یاد گرفته و نیازی به تکرار هر روزه نمیباشد،

ولی موعظه اینگونه نیست و انسان مدام نیاز به موعظه دارد ، حتی بزررگان دین ما نیز گاهی به اطرافیان خود می گفتند ( عِظنِی ) مرا موعظه کن ،

در سالهای اخیر نیز یادم است زمانی که یک کودک دبستانی نامه ای برای امام خمینی (ره) فرستاده و نوشته بود ( قریب به این مضمون ) می خواهم نصیحتی بشما بکنم .... مرحوم امام بزرگوار ( ره ) به این نامه پاسخ داده بودند و نوشته بودند ( قریب به این مضمون ) : ... همه ما به نصیحت نیاز داریم ...

پس برادران محترم و خواهران محترمه ؛

انتشار احادیث شریف نبوی (ص) در این وبلاگ ، نشر مواعظ و پندهای رسول الله (ص) است ، و موعظه برای همه لازم و برای راهنمایی مردم از ضروریات است ، اگرچه تکراری باشد همانگونه که نفس کشیدن و غذا خوردن و بسیاری دیگر از امور زندگی مان تکراری است .

واضحتر بگویم ؛ بنده نیز چون شما در این وادی عشق و علاقه ، جز صرف وقت و هزینه اینترنت و ... از امور دنیوی چیزی نصیبم نمیشود ، و تنها به انجام وظیفه می نگرم ، و نیازی هم به برگزیده شدن مطلب یا بدست آوردن امتیاز آن نیست ،

از شما تقاضا دارم یک مروری بر این وبلاگ فرموده ، اگر می بینید این کار بی ثمر و عبث و بیهوده است ، به من بگوئید دیگر وقتم را صرف این وبلاگ ننمایم و یا اینکه کلاً آن را حذف نمایم ، ولی چنانچه دیدید چندان هم بی فایده نیست ، در ادامه کار ، مرا همراهی فرمائید ، [ البته بدون دادن هیچ امتیازی ] فقط در افزایش تعداد بازدید کننده ( با علم به اینکه ممکن است چند درصدشان استفاده نمایند و بقیه گذری باشند ) یادداشت را در پارسی نامه بگذارید.

ضمناً عدم پاسخ شما در این زمینه نیز دال بر نظر شما بر بیفایده بودن و حذف وبلاگ از سوی حقیر خواهد بود.

با تشکر مجدد از زحمات بیدریغ شما عزیزان

موفق و مؤید باشید