|
چشمـــه ســـار رحمــت 
|
بسم الله الرحمن الرحیم محتشم کاشانی کیست ؟ کمال‌الدین علی محتشم کاشانی دارای لقب شمس الشعرای کاشانی، مرثیه سرای مشهور ایرانی در آغاز سده ده هجری و هم دوره با پادشاهی شاه طهماسب صفوی در کاشان چشم به دنیا گشود. بیشتر دوران زندگی خود را در این شهر گذراند و در همین شهر هم در ربیع الاول سال 996 هجری قمری درگذشت.
گنبد آرامگاه محتشم کاشانی، کاشان
از اشعار معروف محتشم کاشانی دوازده بند اوست که به « باز این چه شورش است که در خلق عالم است » مشهور گردیده و زینت بخش تکایا و مجالس سوگواری حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام میباشد. [ دوشنبه 93/8/19 ] [ 8:51 صبح ] [ چشمــه ســار رحمت ]
[ نظر ]
بسم الله الرحمن الرحیم
دوازده بند محتشم کاشانی (3)
دریــــای خون (9) این کشته ی فتــاده به هامــون حسین توست این صیـد دست و پا زده در خون حسین توست این نخــلِ تَـــــر ، کز آتش ِ جانســــوز تشنگی دود از زمین رسانده به گردون حسیــن توست این ماهی فتـــاده به دریــــای خون که هست زخم از ستـــاره بر تنش افـزون حسین توست این غرقه ی محیــط شهـــادت که روی دشت از موج خــون او شده جیحــون حسین توست این شــاه کم سپــــاه که با مــــوج اشک و آه خرگاه زین جهـــان زده بیــرون حسین توست این قالب طپـــان که چنیــن مانـــده بر زمیـن شاه شهیــــد نا شده مدفـون حسین توست این خشک لب فتـــاده ی ممنـــوع از فـــرات کز خون او زمین شده جیحون حسین توست
چون روی در بقیــــع به زهـــــــرا خطاب کرد وحش زمیـــن و مــــرغ هــوا را کبـــــاب کرد
شکستـه دلان (10) کای مونس شکستـــه دلان حال ما ببین ما را غـریب و بی کس و بی آشنـــا ببین اولاد خویش را که شـفـیعـان محشـــرند در ورطـــه ی عـداوت اهــل جفــــــا ببین در خلد برحجاب دو کـَون آستین فشـــان اندر جهـــان مصــــائـب مــــا برمـــلا ببین نی نی درآ چو ابــــــر خـروشـان به کربلا طغـیـان سـیـل فتنـــــه و مـــوج بــلا ببین تن های کشتگان همه درخاک و خون نگر سـرهـای سـروران همه برنیـــزه ها ببین آن سَـر که بود بر سرِ دوش نبی مُــــدام یک نیـــزه اش ز دوش مخالـف جـدا ببین وان تن که بود پرورشش در کنــــار تــــو غلطـــان به خاک معـرکه ی کــربـلا ببین
یا بضعــة الـــــرســـول ز ابن زیــــاد داد کو خاک اهل بیت رسالــت به بـــــاد داد
درخت شقــاوت(11) ای چرخ غافلی که چه بیـــــــداد کرده ای و ز کین چهــا در ین ستـم آبــــاد کرده ای در طعـنـت این بس که بر عـتـرت رســـول بیداد کرده خصــــم و تو امــــداد کرده ای کام یزیــد داده ای از کشتـــن حسیـن(ع) بنگر کرا به قتــــل که دلشـــاد کــرده ای ای زاده ی زیـــــاد نکرده است هیــچ گاه نمرود این عـمـل که تـــو شدّاد کـرده ای بهر خسی که خار درخت شقــاوت است در باغ دین چه با گل و شمشاد کرده ای با دشمنـــان دیــن نتـــوان کرد آن چه تو با مصطفـــــی و حیــــدر و اولاد کرده ای حلقی که سوده لعل لب خود بدان نبی آزرده اش به خنجـــر بیــــداد کــــرده ای
ترسم تـو را دمی که به محشــر درآورند از آتـشـــت دود ز محشـــــــر برآورنــــد
خامـوش محتشـم ! (12) خامـــوش محتشـــم کــه دل سنــــــگ آب شد بنیـــاد صبــر و خــانــه ی طــاقــت خـــراب شد خامـــوش محتشــم که از این حـرف سوزنــاک مـــرغ هــــوا و مــاهـی دریـــــا کبــــــــاب شد خامــوش محتشم که از این شعـر خون چکان در دیـــده اشـــک مستمعـــان خون نــــاب شد خاموش محتشـــم که از این نظم گریــه خیـــز روی زمیـــن به اشـــک جگـرگـون خضــاب شد خاموش محتشم که فَلَک بس که خون گریست دریــــا هــــزار مـرتبــه گلگــــــون حبــــاب شـد خامــوش محتشـــم کـــه به ســوز تـــو آفتـاب از آه ســــــــرد مــاتمیـــــــان ماهتـــــــاب شد خاموش محتشـــم که ز ذکـر غـم حسیـــن(ع) جبـریـــــل را ز روح پیمبـــــر (ص) حجاب شــد
تـا چـــــرخ سفـلــــه بود خطـــائی چنیـن نکرد بر هیـــــــــچ آفــریــده جفـــــــائی چنین نکـرد
بندهای قبلی ، 5 تا 8 : دوازده بند محتشم کاشانی (2) ادامه مطلب : محتشم کاشانی کیست ؟ [ دوشنبه 93/8/19 ] [ 8:46 صبح ] [ چشمــه ســار رحمت ]
[ نظر ]
بسم الله الرحمن الرحیم
دوازده بند محتشم کاشانی (2)
خـونِ حلـقِ تشنـه (5) چون خـون حلـق تشنه ی او بر زمیــن رسید جوش زمیــــن به ذروه ی چــرخ بریــن رسید نزدیک شد که خانـــه ی ایمــــان شود خراب از بس شکست ها که به ارکان دیــــن رسید نخــــل بلنـــــد او چو خسان بر زمیـــــن زدند طوفــان به آسمـــــان ز غـبـار زمیـــن رسید باد آن غـبـار چــون به مــــزار نبـــــی رسانـد گـرد از مدینـــــه بر فـلـک هفتمیـــــن رسیـد یکـبـاره جامـــه در خـــم گردون به نیــــل زد چون این خبر به عیسی گردون نشین رسید پر شد فـلــک ز غلغـلــه چون نوبت خــروش از انبیـــاء به حضـــــرت روح الامیــــن رسید کرد این خیـــال وَهـم غـلـط کار کاین غـبــار بـــا دامـن جــلال جـهــــــان آفــریـن رسـیـد
هسـت از مـلال گـرچـه بَـری ذات ذوالجـلال او در دل است و هیچ دلی نیست بی ملال
صیـد حــرم (6)
ترسم جـــزای قاتــــل او چون رقــــم زنند یکبـــاره بر جریــــده ی رحمت قـلـم زننــد ترسم کزین گنــــاه ،شفـیـعــــان روزحشر دارند شــــرم کــز گُنـــهِ خـلــق دم زننـــد دست عـتـاب حـــق به در آید ز آستیــــن چون اهل بیت دست بر اهل ستــــم زنند آه از دمی که با کفنِ خـون چکان ز خــاک آل عـلــی چو شعـلــه ی آتش عَـلَـم زنند فـریـاد از آن زمان که جـوانان اهـــل بیت گلگون کفن به عرصه محشـر قــدم زنند از صــاحب حـــرم چه توقــــع کننـد بـــاز آن ناکسان که تیــــر به صیـــد حـرم زنند جمعی که زد به هم صفشان شور کربلا در حشر صف زنان صف محشر بهم زنند
بس بر سنان کنند سری را که جبرئیـــل شُوید غـبـار گیســویش از آب سلسبیــل
بــادِ حـــوادث (7) روزی که شد به نیــزه ســــرِ آن بـزرگــــوار خورشیــد سر برهـنــه بر آمد ز کـوهســـار موجی به جنبش آمد و برخواست کوه کـوه ابــــری به بــارش آمــــد و بگـریست زار زار گفتی تمــــام زلـزلــه شد خـــــاک مطمئن گفتــی فتـــــاد از حـرکــت چـــرخ برقـــرار عرش آن چنان به لــرزه درآمد که چرخ پیـر افتــــاد در گمان که قیــــــامت شد آشکار آن خیمه ای که گیسوی حوری طنـاب بود شد سرنگـون ز بـــاد حـــوادث حبـــاب وار جمعی که پاس محملشان داشت جبرئیل گشتند بی عـمـاری و محـمـل شـتـرسـوار با آن که ســـر زد این عـمـل از امّت نبـــی روح الامیـن ز روح نبی گشت شـرمـســار
آن گه ز کـوفه خیل الم رو به شــــام کرد نوعی که عقـــل گفت قیــامت قیـــام کرد
زبـان پر گِلــه (8) بر حـربـــگاه چـون ره آن کــاروان فتـــــاد شــور نشــور واهمــه را در کمــان فتــاد هم بانگ نوحه غلغله درشش جهت فکند هم گــریـه بر ملایک هفت آسمــان فتــاد هرجــا که بود آهــوئی از دشت پـا کشید هرجــا که بــود طایــری از آشیـــان فتــاد شد وحشتی که روز قیــامت به گرد رفت چون چشم اهــل بیت برآن کشتگان فتاد هـرچـنــد بر تـن شهـــدا چشــم کار کرد بر زخــم های کاریِ تیـــر و سنـــان فتـاد ناگاه چشـــم دختـــر زهـــرا در آن میــان بر پیکـــر شــریف امــــام زمــــان فتــــاد بی اختیــــار نـالــه ی هـذا حسیـن از او سر زد چنانکه آتش از آن درجهــان فتـاد
پس با زبـان پر گِلــه آن بضعــة البتــــول رو بر مدینــه کرد که یا ایهــا الـرّســــول
ادامه مطلب ، بند های 9 تا 12 : دوازده بند محتشم کاشانی (3)
بند های 1 تا 4 : دوازده بند محتشم کاشانی 1 [ دوشنبه 93/8/19 ] [ 8:44 صبح ] [ چشمــه ســار رحمت ]
[ نظر ]
بسم الله الرحمن الرحیم
دوازده بند محتشم کاشانی
قیــامـت دنیــــا (1) باز این چه شـورش است که در خلق عالم است باز این چه نوحــه و چه عــزا و چه مــــاتــم است باز این چـه رستخـیـــز عـظـیــم است کـز زمیـــن بی نفــخ صــور خـواستــه تا عـرش اعـظـم است این صـبـــــــح تیــــــره بــــاز دمیــد از کجـــا کــزو کار جهـــان و خلـــق جهـان جملــه در هــم است گــویـــا طلـــوع می کنـــــد از مغــــرب آفتـــــــاب کاشــــوب در تمـــــامی ذرّات عــــالــــــــم است گـــرخوانمش قـیــــــامــت دنیــــــــا بعـیـد نیست این رستخـیــز عــــــام که نامش محـــــــرّم است در بارگاه قـــــدس کــه جـــــای مــــــــلال نیست ســـــر هــای قـدسـیـــان همه برزانوی غم است جـنّ و مَـلَــــک بر آدمیــــــــان نـوحــــه می کننـد گـــــویــــــــا عـــزای اشــــرف اولاد آدم اســـــت خـورشـیـد آسمــــان و زمیـن نـــور مشـرقـیــــن پرورده ی کنــــــار رســــــول خــــــدا ، حسین(ع)
ایــوان کـــربــلا (2)
کشتی شکست خورده ی طوفان کربــلا در خـاک و خـون فتـــاده ی میــدان کربـلا گر چشم روزگار بر او فــاش می گریست خــــون می گـذشـت از سرِ ایـوان کـربــلا نگـرفـت دست دهـر گلابی به غیــر اشک زان گل که شد شکـفـتــــه ز بستان کربلا از آب هم مضایقــــه کـــردنـــد کــوفـیــان خوش داشتنــــد حـــرمـت مهمــان کربــلا بودند دیو و دَد همه سـیـراب و می مکیــد خــــاتــم ز قحــط آب سلیمـــــــان کربــــلا زان تشنگان هـنــــوز به عـیّــوق می رسد فــــریــــــــــاد العطـــــش ز بیــابــان کربـلا آه از دمی که لشکــــر اعـدا نکــــرد شرم کردنــــد رو به خیمــه ی سلطــان کربــلا آن دم ملک بر آتش غیــــرت سپنــــد شـد کز خوفِ خصــم در حرم افغــان بلنـــد شد
دریـــای خــون (3)
کاش آن زمان سرادق گردون نگــون شدی وین خرگه بلنــــد ستون بی ستــون شدی کاش آن زمـــان درآمدی از کــوه تا به کــوه سیــل سیـه که روی زمین قیــرگون شدی کاش آن زمــان که این حرکت کرد آسمــان سیماب وار گــوی زمیــن بی سکون شدی کاش آن زمــان ز آه جهــانسوز اهــــل بیت یک شعـلـه برق خرمــن گردون دون شدی کاش آن زمان که پیکــر اوشد درون خـــاک جــان جهــانیـــان همه از تـن بــرون شدی کاش آن زمان که کشتی آل نبی شکست عالم تمـام غرقه ی دریـــای خـــون شدی آن انتقــــام گـر نفـتـــادی به روز حشـــــر با ایـن عـمـل معــاملـه دهـر چــون شـدی آل نبـــی چـــو دســــت تظلّـــم برآورنــــد ارکان عــــرش را بـــه تـــزلــــــزل درآورند
خــوان غـــم (4) بر خـوان غـم ، چو عالمیـان را صلا زدند اول صـــلا به سلسلــه ی انبیــــاء زدند نوبت به اولیاء چو رسید آسمـــان طپید زان ضربتی که بر سـر شیـرخـــدا زدند بس آتشی ز اخگــــر المــــاس ریــزها افـروخـتـنـــد و برحســـن مجتبـی زدند وانگه ســرادقی که ملک محرمش نبود کنــدنـــد از مدینـــــه و در کــربـــلا زدند وز تیشـه ی ستیــزه در آن دشت کربـلا بس نخـــل هــــا ز گلشن آل عـبــا زدند بس ضربتی کز ان جگــر مصطفی درید برحلق تشنـــه ی خلـــف مرتضی زدند اهــل حــرم دریده گریبـان گشاده موی فریــــــــاد بر درِ حــرم کبـــــریـــــا زدند روح الامین نهــــاده به زانـــو سرحجاب تاریک شد ز دیدن او چشــــم آفتـــــاب ادامه مطلب : دوازده بند محتشم کاشانی (2 [ دوشنبه 93/8/19 ] [ 8:41 صبح ] [ چشمــه ســار رحمت ]
[ نظر ]
[ شنبه 93/8/10 ] [ 10:25 صبح ] [ چشمــه ســار رحمت ]
[ نظر ]
|
درباره وبلاگ  |
| [قالب وبلاگ : تمزها] [Weblog Themes By : themzha.com] |
